Poetins erfdeel

Kijk eens aan, de wodka-markt gaat zware klappen krijgen nu haar grootste afnemer er het loodje de fles heeft bij neergelegd..

Een historisch figuur was hij alleszins, maar nog veel meer dan dat was hij een slecht president. Misschien zie ik het iets te zwart-wit, maar in mijn ogen was de tankknuffelende Yeltsin niet opgewassen tegen de uitdagingen die de transitie met zich meebracht.
Ik kan er ook perfect inkomen dat de doorsnee Rus geen traan zal wegpinken bij de dood van dit drankorgel. In het westen konden we van tijd tot tijd nog eens smakelijk lachen om de capriolen van Boris, maar voor de Russen was het bittere ernst. Terwijl de ganse bevolking harde tijden kende in de wild-west van het pas geïntroduceerde kapitalisme, was de goedlachse dikkerd meer lazarus dan capabel om het land te regeren. Veel viel er trouwens niet meer te regeren; al de reële macht was in handen van een handvol oligarchen naar wiens pijpen Yeltsin danste. Het verschil met de discipline en de krachtdadigheid die Poetin op heden uitstraalt, is enorm.

Het toeval wil dat ik net een boek uit heb dat een ander licht werpt op de ontwikkeling in het Rusland van het voorbije decennium. Collega-Slaviste Marie-Thérèse ter Haar neemt in haar boek “Poetins Erfdeel” de verdediging van Poetin op zich. Een visie die behoorlijk botst met het beeld dat onze media van deze man schetsen. Hoewel ik zelf geen onvoorwaardelijke fan ben van deze voormalige KGBer, denk ik dat enige nuancering en kadering omtrent zijn persoon en zijn verwezenlijkingen beslist op zijn plaats is.
Plaats dit boek naast de uitgave van Politkovskaja, en neem het gemiddelde van de twee: dat moet zowat een beeld geven van het huidige Rusland.

Ik vond dit in ieder geval een interessant boek, ook al heb ik me meer dan eens gestoord aan de structuur en de taalfouten. Misschien toch maar wat minder aan de wodka nippen tijdens het schrijfproces?!