Irakees

Gisteren werd ik geïntroduceerd in de geneugten van de Irakese keuken.

Geneugten is evenwel niet de beste beschrijving voor het buffet dat ons recht uit de microgolf werd opgediend.
Bij het horen van het woord ‘buffet’ begin ik meestal spontaan te likkebaarden omdat dit – in mijn geval – staat voor het kennismaken met allerlei specialiteiten in de hoeveelheid (!!) die je zelf wenst. Ok, ik beken, dat laatste puntje betekent in mijn geval dat de restauratiehouders geen winst aan mij zullen maken.

Maar goed, het eten was duidelijk niet dagvers en bijgevolg ook niet overdreven smaakvol. Niet slecht, maar ook niet meteen een streling voor het puntje van mijn tong. Ik was voldaan na het ledigen van mijn bord, maar het zou fijner geweest zijn mocht ik zelf mogen kiezen hebben wat er op mijn bord kwam en in welke hoeveelheden.
Misschien moet de bewuste zaak in de Sleepstraat nog wat groeien en ervaring opdoen, maar aan snelheid ontbrak het hen gisteren alleszins. Als je met een ganse groep gaat eten, dan is het gezelliger als iedereen ongeveer op hetzelfde moment kan smullen, zonder dat er bijna drie kwartier moeten overgaan.

Conclusie: Alweer een nieuw stukje culinair erfgoed ontdekt, zij het dan eentje dat niet gekoesterd zal worden voor de eeuwigheid.