Hopla, nog maar eens een teken van leven na een drukke periode waarbij de existentiële vraag meermaals de kop op stak. Of er weer frequenter gepost wordt, dat zal nog moeten blijken. Tegenwoordig lees ik weer wat meer, ik ben ten prooi gevallen aan Facebook en bovenal kruipt er veel tijd in de zwemclub.

Maar goed, zo tussendoor was er toch nog tijd voor vakantie en dit jaar ging deze richting Zuidoost-Europa *verrassing!*. Onderweg daarheen zijn we eerst enkele dagen neergestreken in Budapest, een aangename stad met een rijk verleden, warme baden en een circus-show zonder weerga. Vanuit Hongarije staken we door naar buurland Servië waar we voor dik 5 dagen onze stek hadden in Belgrado. Een bruisende stad met een boeiend uitgaansleven en schoon madammen. Daarmee is het meeste gezegd, want voor de meerwaarde-zoeker (cultuur, iemand?!) valt er relatief weinig te beleven. Nu, daarvoor waren we ook niet gekomen; wel om ons Laura en bij uitbreiding de andere Belgen vooruit te schreeuwen op de Europese Jeugdkampioenschappen zwemmen. Het is uiteindelijk een mooi tornooi geworden waarbij bier en gelaten zweet elkaar mooi in evenwicht hielden voor wat de meegereisde supporters betrof.

De derde hoofdstad die het rijtje volmaakt is Sarajevo. Ik was er al meermaals, ook voor een langere periode en toch heb ik nog weer enkele nieuwe schone/interessante plekjes ontdekt. Als ik dan toch even wat reclame mag maken: een zeer aangename en betaalbare stad die zeker een daguitstap waard is. We zijn overigens ook in Visoko langs geweest alwaar we onze dagelijkse klim onder de blakerende zon hebben afgewerkt. De fractie van de opgravingen die we er gezien hebben, konden mij alleszins niet overtuigen van het bestaan van de piramides in Bosnië. Maar goed, de toekomst zal het uitwijzen..
Mostar heeft ook al geen geheimen meer voor mij (ik ben de tel van het aantal bezoeken kwijt), maar ook deze stad blijft even aantrekkelijk en bloedheet als vroeger. Die laatste twee adjectieven gelden trouwens evenzeer voor het minder gekende maar niet minder mooie Pocitelj. Andere plekjes die we getoeristeerd hebben in Herzegovina waren Medjugorje, Kravica-watervallen, Stolac en Trebinje.

Van dit laatste plaatsje is het maar een boogscheut – granaat ware in dit geval misschien wel passender – verder tot aan de parel van de Kroatische kust: Dubrovnik. Duur, toeristisch en met stadsmuren waarop ik een liter zweet heb gelaten. Desalniettemin blijft het een juweeltje van een stad: de rode daken, de beige muren, het groene eiland en de hemelsblauwe Adria vormen een wondermooie compositie. In het nabije Cavtat hebben we ons vergaapt aan een mooie zonsondergang en de bescheiden ‘bootjes’ (30m in lengte – 3 verdiepen) van onze welstellende medemensen. Nadat we ons tentje hadden afgebroken ging het richting Split alwaar we al gauw omringd werden door langharig tuig en mensen die de hitte trotseerden met een zwarte outfit. Het optreden die avond van Iron Maiden zal er wel voor iets tussen gezeten hebben. Jammer dat het een blitzbezoekje was, want de oude binnenstad en vooral de promenade aan zee zijn ’s avonds ongetwijfeld een aangename plaats om te vertoeven. Maar goed, onze bestemming was het natuurpark Plitvice met zijn watervallen die het tot Unesco-erfgoed geschopt hebben. De toegang tot het park is duur, de wachtrijen zijn lang en de bussen vol kiekjesnemende toeristen zijn irritant. Maar ook hier weer: een plaats die je zeker eens moet aandoen als je in de buurt bent; misschien wel in de herfst als de verkleurde bladeren het geheel nog van wat extra kleurtjes voorzien?!

Een ferme boete later (denk in Kroatië best 2x na voor je nog wat extra gas geeft) zijn we dan aangekomen op onze laatste stop, zijnde het eiland Krk. Ook hier enkele fijne dorpjes (Krk, Vrbenik) gezien, gesnorkeld in het Adriatische aquarium en heel hard verbrand :).

Op minder dan 3 weken tijd hebben we op die manier toch een niet onaardig parcours afgelegd met een keure aan UNESCO-erfgoed en dit alles onder het goedkeurend oog van een stralend zonnetje. Morgen terug Izegem; iets minder zonnig, al helemaal niet UNESCO en waarschijnlijk een stuk minder ontspannend. Dan pas zal het doordringen dat ik een heel fijne vakantie achter de rug heb. Amen!

Kwestie van het wat economisch aan te pakken, ziehier mijn maand mei:

– Geslaagde Normandië-expeditie met daarbij inbegrepen de vuurdoop van de zépé-ès, ‘Britney’ genaamd.
– Een aantal extra kilo’s hebben zich knus genesteld in de buikstreek
– Martin Heylen is een ongedwongen, boeiend verteller en zijn uiteenzetting over zijn Siberië-reizen werd danig gesmaakt.
– Stress, ergernis en lange werkdagen op de werkvloer werden afgewisseld met voldoening en intense momenten van werkgenot.

Verder enorm veel activiteit in en vooral rondom het water: dik 35uur training, evenveel uren op wedstrijden, een groeiende aanwezigheid in de cafetaria van het zwembad, veel en lange vergaderingen maar gelukkig nog steeds een balans die vlotjes naar het positieve over helt.

Ik leef dus nog; meer dan ooit zelfs. Alleen jammer dat ik samen met u moet vaststellen dat er maar 24uur in een dag passen..

Komend weekend gaan we Normandië met een blitzbezoekje vereren.
Ik zou natuurlijk reisgidsen kunnen verslinden op zoek naar alle hotspots, maar lui als ik ben, roep ik liever jullie advies in.

Wat zijn de must-see’s, must-do’s?
Waarvoor veel tijd trekken; waar even vluchtig binnen wippen?
Waaraan geld spenderen; waaraan zeker niet?

Laat maar komen de tips!

(misschien handig om weten: we zijn gelogeerd in Caen)

Iets landelijker wonen heeft dezer dagen kwalijke geuren tot gevolg.
Menig boer heeft blijkbaar de beerput geleegd om de prachtig groene velden te besprenkelen met bruine smurrie.

Bovenstaande vaststelling gecombineerd met de wetenschap dat mijn slaapkamer van s’ochtends vroeg tot de late middag baadt in het zonlicht brengt me tot volgend dilemma: niet kunnen slapen van de warmte (raam toe) of van de stank (raam open).
Een mens zou voor minder zijn slaap laten..

3 mensen
2 zwarten
1 blanke

De eerste zon zorgde voor een broeierg hete middag maar dat belette de zwarten niet om een boompje op te zetten over wat er allemaal fout ging in Afrika. Met enige verbazing aanhoorde uw dienaar dat Afrika opnieuw diende gekoloniseerd te worden door de blanken. Als het aan de ene man lag, dan zou een nog op te richten ‘Partie pour la recolonisation’ zeker zijn stem krijgen. De andere Afrikaanse knikte instemmend.

Op dat moment leek díe situatie mij zo bizar: 3 mensen die toevalligerwijs aan verschillende tafeltjes zaten op het zonnige terras van het Brusselse Erasmus-hotel, waarvan er twee herkolonisatie als oplossing voor de problemen in Afrika predikten. Even later ontsnapte ook ik niet aan de discussie toen de man – blijkbaar actief in de energie-sector – mij om instemming vroeg voor zijn these. Ik wist zo goed niet wat te antwoorden, maar voor ik het wist was ik in mijn beste Frans aan het meedenken over wat er fout ging in Afrika, over de toenemende interesse van China en de incompetentie van bepaalde machthebers.

Een toevallige ontmoeting: vluchtig, bizar maar interessant..

Wees gerust; er bestaat geen verband tussen de beide.
Behalve dan dat beiden voor ongemakken hebben gezorgd en dat ik daarvoor een oplossing zoek:

• Mountainbiken; heel fijn en goed voor de conditie, maar dik 27uur na de inspanning heb ik nog steeds het gevoel op het harde zadel te zitten. Horen die zadels zo hard te zijn? En zijn er andere oplossingen dan een zeemvel in de broek?
• Het gebeurde vroeger wel meer wanneer ik uit de auto stapte: een schok die door mijn arm gaat. Tegenwoordig – ik weet niet of het weer er iets mee te maken heeft – ben ik nergens meer veilig, of beter, is er niks veilig voor mij: de deurknop, de copiemachine, ja zelfs mijn collega heeft al mogen ondervinden dat ik elektrisch (statisch?) geladen rondloop. Ben ik een bron van hernieuwbare energie of bestaat er een eenvoudige uitleg voor dit fenomeen?

Het zal me leren niet te stretchen.

Vastbesloten om mijn conditie naar ongekende hoogtes te brengen (lees: uit een diep dal te vissen), heb ik zondag voor het eerst sinds lang weer de loopschoenen aangegespt. Vol goede moed ging het richting zeedijk om niet veel later – en een pak trager – opnieuw richting appartement te lopen. Hooguit 30 minuten waren er nodig om de bloedtoevoer naar mijn wangen in overdrive te laten gaan.

Met mijn wekelijkse zwempartij op maandag gaat het gelukkig al wat beter. 1500m werden, al slalommend tussen het publiek, vlotjes afgewerkt in 25′. Dat mijn gezicht daarna nog een uur gloeide als een overhitte kachel laten we graag buiten beschouwing.

Start to sport, 5 kilo later..

Ik kan er niks aan doen, maar ik heb het niet voor M. Wuyts.
Tis nooit grootse liefde geweest en ieder voorjaar wordt het precies nog een tikkeltje erger.

Is het zijn vooringenomenheid? Zijn overdrijvingen? Zijn totaal-naast-de-kwestie-gelul?
En zou hij het feitelijk door hebben als hij weer eens door José De Cauwer op zijn plaats wordt gezet?

Gisteren werd ik geïntroduceerd in de geneugten van de Irakese keuken.

Geneugten is evenwel niet de beste beschrijving voor het buffet dat ons recht uit de microgolf werd opgediend.
Bij het horen van het woord ‘buffet’ begin ik meestal spontaan te likkebaarden omdat dit – in mijn geval – staat voor het kennismaken met allerlei specialiteiten in de hoeveelheid (!!) die je zelf wenst. Ok, ik beken, dat laatste puntje betekent in mijn geval dat de restauratiehouders geen winst aan mij zullen maken.

Maar goed, het eten was duidelijk niet dagvers en bijgevolg ook niet overdreven smaakvol. Niet slecht, maar ook niet meteen een streling voor het puntje van mijn tong. Ik was voldaan na het ledigen van mijn bord, maar het zou fijner geweest zijn mocht ik zelf mogen kiezen hebben wat er op mijn bord kwam en in welke hoeveelheden.
Misschien moet de bewuste zaak in de Sleepstraat nog wat groeien en ervaring opdoen, maar aan snelheid ontbrak het hen gisteren alleszins. Als je met een ganse groep gaat eten, dan is het gezelliger als iedereen ongeveer op hetzelfde moment kan smullen, zonder dat er bijna drie kwartier moeten overgaan.

Conclusie: Alweer een nieuw stukje culinair erfgoed ontdekt, zij het dan eentje dat niet gekoesterd zal worden voor de eeuwigheid.

11:59:57
11:59:58
11:59:59

Hoeveel keer kan je een zelfde gebeurtenis vanuit een ander perspectief tonen?
Heel wat keer, zo bleek.

Het verhaal gaat als volgt:
Twee geheime agenten, Thomas Barnes (Dennis Quaid) en Kent Taylor (Matthew Fox), hebben als taak de Amerikaanse president te beschermen tijdens een belangrijke internationale top over de gezamelijke bestrijding van terrorisme. Enkele minuten na aankomst wordt de president echter doodgeschoten en daarmee wordt een kat-en-muisspel ontketend tussen veiligheidsdiensten en de vermoedelijke dader(s). Daarbij geldt slecht één motto: Niets is wat het lijkt…

De film bouwt voortdurend verder op de nieuwe informatie die je als kijker krijgt wanneer je dezelfde scene telkens weer vanuit een ander oogpunt te zien krijgt. Een speciale invalshoek die zorgt voor de nodige spanning, dat zeker, maar in het begin wordt het tempo van de film hierdoor toch wel serieus gedrukt.
Dat laatste wordt later in de film ruimschoots goedgemaakt door flitsende achtervolgingen en een snelle opeenvolging van nieuwe elementen die een andere kijk bieden op het geheel.

Qua thematiek en uitwerking is de film op en top Amerikaans, met alle (kwalijke?!) gevolgen van dien: clichés, over-the-top heroïsme en een snuifje patriotisme.
Maakt dat de film te mijden? Afhankelijk van de mate waarin men zich ergert aan bovenstaande elementen, zou ik zeggen ‘neen’. Mits wat goede wil hou je nog een behoorlijke actie-film over. Niet meteen mijn dada, maar net genoeg voor een 7/10.